Bu bizimki sevda değil.

Gölgesindeyim karanlığın, Söndürülmüş bütün ışıkların kurbanıyım.

Hayat denilen bu zorlu yolda, kapkaranlık bir odadayım.

Tüm kapılar kapanmış, gözyaşlarımın tonuna kadar inmiş çağresizliğim

ve Çağresizliğim kadar büyük sevgim, şimdi gözyaşı tanesi kadar küçük.

Oysa sevgiydi insanı mutlu eden. Sevmek sevilmek değil. Sevgiydi.

Öyle yoğunlaşmış ki, otobüste tek oturacak yerdi sanki.

Bütün yolculuğum ayakta geçmiş. Bu konuda destekçim olmadı.

Yalnızdım.

En çokta o otobüste yer verilen olmaktan korkmuştum zaten.

Şarkımız bile haykırıyor du "bu benimki sevda değil" diye.

İnanmadık, inanmak istemedik.

Ben o otobüste hep ayakta gidendim.

Sen ise hep başköşemde oturan.